கற்பனை திறன் வளர்ப்பது எப்படி?

      மாணவர்களின் கற்பனை குதிரையை தட்டி விட்டு , அவர்களின் சிந்திக்கும் திறனை வளர்க்கவும் , அனைத்து மாணவர்களும் வகுப்பறையில் பங்கேற்கவும் செய்யவும் , எந்த வித கருவும் , தலைப்பும் தராமல் ,சுதந்திரமான போக்கில் வாக்கியங்களை அமைத்து கதை சொல்ல வைக்க வேண்டும் . ஆனால் அதற்கு ஆயுத்தப்படுத்துதலாக நாம்(ஆசிரியர்கள்)  சில கதைகளைக் கூற வேண்டும். அதன் பின்பு ,ஆசிரியர்கள் ஒவ்வொரு மாணவனையும்  பெயர் சொல்லி அழைத்து . ஒரு வாக்கியம் கூற செய்யவும். என் வகுப்பில் முதலாவதாக வந்த மாணவன் . "எனக்கு நாய் பிடிக்கும்" என்றான். அதற்கு அடுத்து ஒரு பெண்ணை அழைத்தேன். அவள் அதற்கு அடுத்த வரியாக ”குழந்தை அழுதது” என்றாள்.   நான் முதல் வரிக்கும் , இரண்டாவது வரிக்கும் தொடர்பு இல்லை. ஆகவே, கதை தொடர்ச்சி இல்லாமல் இருக்குமல்லவா என சொல்லி அடுத்த வரி தொடர்புடையதாக கூற தூண்டினேன். ஒரு மாணவன் எழுந்து ,” நாய் குரைக்கும் சத்தமும், குழந்தையின் தொடர் அழுகையையும் கேட்டு , சமையல் அறையில் இருந்து ஓடி வந்து நாயை உள் அறையில் கட்டிப் போட்டு, குழந்தையை சமாதானப் படுத்தினாள்” என்றான். அடுத்து ஒரு பெண்ணை அழைத்தேன். அவள் மீண்டும் ,”நான் அறையில் நாயுடன் விளையாடச் சென்றேன்” என்றாள். அடுத்த மாணவன், ”மழை திடீரென்று பெய்தது” என்றான். அதற்கு அடுத்து வந்த மாணவி,” நான் மழையில் விளையாடச் சென்றேன்”. அதற்கு அடுத்த வந்த மாணவன்,” என் எதிர்வீட்டு கோபி, பக்கத்து வீட்டு குப்பு, பின்புற வீட்டு ரவி என அனைவரும் மழையில் நனைந்து விளையாடினோம்” என்றான். அதற்கு அடுத்து வந்த மாணவி,” அனைவரும் கப்பல் செய்து விளையாடினோம்”என்றான். அடுத்து வந்து மாணவன்,” ரவியின் கப்பல் மழையில் நனைந்து தண்ணீரில் முழ்கியது” என்றான். அடுத்து வந்த மாணவி,”என் கப்பல் அனைவர் கப்பலை விட முழ்காமல் சென்றது” என்றாள். அடுத்து வந்த மாணவி,” ரவி குப்புவின் கப்பலை மிதிக்கவே , இருவரும் சட்டையை பிடித்து சண்டை போட்டனர்” என்றாள். அதற்கு அடுத்து வந்த மாணவன், ”குப்புவையும் ரவியையும் விலக்கி விட நான் முயன்ற போது குப்பு தடுமாறி விழுந்தான்” என்றான். அதற்கு அடுத்து வகுப்பு முழுவதும் கோரசாக, “ குப்புவின் மண்டை உடைந்தது” என்றனர். வியப்பாக இருந்தது. விதிப்படி ஒருவர் மட்டுமே கூற வேண்டும் என்று மீண்டும் நினைவு படுத்தி ஒரு மாணவனை அழைத்து அடுத்த வரியை சொல்ல தூண்டினேன். அதற்கு அவன்,” அனைவரும் அவரவர் வீட்டிற்கு ஓடினோம்” என்றான். அடுத்த பெண் , ”குப்புவின் அப்பா என் அம்மாவுடன் சண்டை போட்டு கொண்டிருந்தார்.” அதற்கு அடுத்த மாணவன். ” குப்புவும் , ரவியும், நானும் தெருவில் இருந்த மழை நீரில் விளையாடினோம்” என்றான். அடுத்த மாணவி , “இதை பார்த்த பெற்றோர்கள் சண்டை யை மறந்து , எங்களைப் பார்த்து சிரித்தனர்”. என கதையை முடித்தாள்.

நீங்களும் முயன்று பாருங்கள். நிச்சயம் அனைத்து மாணவர்களும் கற்பனை குதிரையை தட்டிவிட்டு , ஒரு அற்புதமான கதையை படைப்பார்கள் என்பது உண்மை. அதற்கு அடுத்து அவர்களின் விளையாட்டு முறையும்  அப்படியே மாறி விடும்.  வகுப்பறைகளில் ஆசிரியர்கள் இல்லையென்றால் , அமைதியாக நோட்டும் பேனாவும் எடுத்துக் கொண்டு , கதை எழுத ஆரம்பித்து விடுவார்கள். இப்போது என் வகுப்பறையில் முதல் மதிப்பெண் வாங்கும் மாணவி தினமும் ஒரு கதை எழுத ஆரம்பித்துள்ளாள் என்றால் அது எனக்கு கிடைத்த வெற்றியாகும்.