எவ்வகையான உணவு சமைத்துக் கொடுக்க வேண்டும் ?

      டோட்டோ-சான் ஜன்னலில் ஒரு சிறுமி என்ற ஜப்பானிய மொழியில் எழுதப்பட்ட நூல் ஒன்றை சமீபத்தில் படிக்க நேர்ந்தது. மிகவும் அற்புதமான நூல் , அனைத்து ஆசிரியரும் படிக்க வேண்டிய நூல் .ஜப்பானிய மொழியில் டெட்சுகோ குரோயாநாகி என்பவரால் இந்நூல் எழுதப்பட்டுள்ளது. அந்நூலில் டோமோயி என்ற பள்ளியைப் பற்றி படிக்க படிக்க ஆச்சரியத்தையும் அதிசயத்தையும் உண்டு பண்ணியது. மாணவனின் மன நிலை அறிந்து செயல் படும் பள்ளி . மாணவனை முழுக்க முழுக்க மையப்படுத்தினால் கற்றல் எவ்வாறு அமையும் என்பதை நம் கண் முன் கொண்டு வரும் நூல். இந்நூல் பற்றி தனி விமர்சனம் எழுத உள்ளேன்.  

      அப்பள்ளியின் தலைமையாசிரியர் சோசாகு கோபயாஷி ,மதிய உண்வு வேளையில் மாணவர்களின் மதிய உணவு பெட்டியை திறந்து பார்த்து ,’கடலிலிருந்து கொஞ்சமும் , மலையிலிருந்து கொஞ்சமும் ’எல்லாரும் கொண்டு வந்திருக்கிறார்களா? என பார்வையிடுகிறார். கடலிலிருந்து கொஞ்சம் என்றால் கடல் உணவு .மலைகளிலிருந்து கோஞ்சம் என்றால் நாட்டு உணவு. அதாவது காய்கறிகள் , மாடு, பன்றி, கோழி இறைச்சி.
போன்றவைகள்.

      மாணவர்களிடம் இது கடலிலிருந்து வந்ததா, இல்லை மலைகளிலிருந்து வந்ததா? என்று வினாவுவதுடன் , அதற்கான விளக்கம் கூறுவது அதிசயம். பூமியின் நிறத்தை கொண்டிருப்பதால், அவ்வுணவு மலையிலிருந்து வந்ததாகவும் இருக்கலாம் என்ற விளக்கம் , மாணவர்களுடன் மதிய உணவு வேளையில் தலைமையாசிரியரின் செயல் இவை தற்போதைய சூழலில் என்னை ஒப்பிட்டுப் பார்க்கத் தூண்டுகிறது.


     காமராசரின் மதிய உணவு திட்டம் பள்ளி மாணவர்களை இடைநிற்றல் இன்றி பள்ளி வர உதவியது என்பதுடன்., அது இன்று மூன்று நாட்கள் முட்டைகளுடன் இரண்டு நாள் உருளைக்கிழங்கு, ஒரு நாள் கொண்டைக்கடலை என அற்புதமாய் ஒரு தரமான சத்துள்ள உணவாக உருமாறியுள்ளது.  திட்டத்திலும் , உணவிலும் சத்து இருந்தால் போதுமா..?
அது முறையாக மாணவனுக்கு போய் சேருகிறதா...?( அய்யா நான் சொல்லும் போய்ச் சேருகிறதா..?என்பது நீங்கள் நினைக்கும் ஒன்று அல்ல)

    
      டோமோயிப் பள்ளியின் தலைமையாசிரியரைப் போன்று முறையாக மதிய உணவு கண்காணிக்கப்படுகிறதா....? மனச்சாட்சியுள்ள ஆசிரியர்கள் கேட்டுக்கொள்ள வேண்டிய ஒன்று. மதிய உணவு பெல் அடித்தவுடன் , மாணவர்கள் விரைந்து சென்று டிபன் பாக்ஸ் திறப்பார்கள்.  பாதி மாணவர்கள் ஓடிச்சென்று மதிய உணவு வாங்குவார்கள். ஆசிரியர்கள் அருகில் உள்ள ஆசிரியருடன் ஒரு பள்ளி சம்பந்தம் இல்லா ஒன்றை உரையாடி , தங்கள் டிபன் பாக்ஸை திறந்து உணவருந்த செல்வர். (பொதுவாக நான் பார்த்த மட்டும்.உங்கள் பள்ளி நாட்களை எண்ணிப் பாருங்கள் )

    
     தயவு செய்து ஆசிரியர்கள் தங்கள் பள்ளி மைதானத்தில், மரத்தடியில் ,வகுப்பறையில் உணவருந்தும் மாணவர்களைப் பாருங்கள். அநேகம் மாணவர்கள் முட்டைகளை வீணடித்து இருப்பார்கள். பலர் தங்கள் உணவுத் தட்டை, அல்லது உணவுப் பெட்டியை சுற்றி உணவை சிதறி உண்பதுடன் காய்கறிகளை வீணடித்து இருப்பார்கள்.  உணவுகளை அப்படியே குப்பைத் தொட்டிகளில் கொட்டியிருப்பார்கள். சிலர் உணவுப் பெட்டியை    
 திறக்காமலே வைத்திருப்பர். இவையெல்லாம் நிஜம். நான் தலைமையாசிரியராக பணிநியமனம் செய்யப்பட்ட போது கோபயாஷியைப் போன்றே உலவிய போது கண்கூடக் கண்டவை.


     பெற்றோர்களும் தங்கள் மகன்/மகள் பள்ளியில் முறையாக உணவு அருந்துகின்றனரா? என்று விசாரிக்க வேண்டும். நவீன தொலைதொடர்பு வசதிகளைக் கொண்டுள்ள நாம், நம் குழந்தைகளுக்காக தலைமையாசிரியருடனோ, வகுப்பு ஆசிரியருடனோ தொடர்புக் கொண்டு மாணவனின் உணவு முறையை அறிந்துக் கொள்வதில் தவறு இல்லை. மாலை வீட்டுக்கு வந்தவுடன் அனைத்து காய்கறிகள், முட்டைப்போன்ற உணவுகளை அவன் தான் உண்டானா? என கேட்டால் நிச்சயம் அவன் உணவை வீணடிக்க மாட்டான்.

    
    ’சுவரில்லாமல் சித்திரம் வரைய முடியாது’. ’உணவே மருந்து’.என்பதெல்லாம் ஏட்டுடனே முடிந்து விடக்கூடாது. அது முறையாக குழந்தைகளுக்கு சென்றடைய வேண்டும். சரிவிகித உணவு கிடைக்கிறதா? என்பதை ஆராய்ந்து , அவ்வுணவு மதிய உணவு திட்டம் மூலமாகவோ இல்லை பெற்றோர்கள் மூலமாகவோ கிடைத்திட ஆசிரியர்கள் உதவ வேண்டும். விட்டமின் சத்து, இரும்புச்சத்து, புரதச்சத்து கிடைத்திட ஏற்றவகையில் டோமோயி பள்ளியைப் போன்று ஆசிரியர்கள் முனைப்புடன் செயல் பட வேண்டும்.கீரை, முட்டை, காய்கறிகள், பழங்கள், கொண்டைக்கடலை போன்றவைகள் மாணவனுக்கு தினமும் கிடைக்கச் செய்வதன் மூலம் மாணவனை ஆரோக்கியம் உள்ளவனாக இருக்கச் செய்யலாம்.


   என் பள்ளியில் ஐந்தாம் வகுப்பு பி பிரிவைச் சார்ந்த சுமதி என்ற ஆசிரியர் எப்போதும் மாணவர்களுடனே அமர்ந்து உணவருந்துவார். அவர்களிடம் வேற்றுமை பகிர்வது கிடையாது. எந்நேரமும் அவரை சுற்றி ஈ மொய்ப்பதுப்போன்று மாணவர்கள் மொய்த்திருப்பர். அனைவரும் உணவு கொண்டு வந்த பின் , உணவை சிந்தாமல், சிதறாமல் சாப்பிடுவதைப் பார்க்கும் போது நமக்கு பொறாமை உண்டாகும். அது மட்டுமல்ல அவர் முதல் நாள் ஒருவன் ஒரு காயை சாப்பிட வில்லை என்றால் மறுநாள் அதே காய் கொண்டு வரச் செய்து அதை வற்புறுத்து உண்ணச் செய்வார். அவன்/அவள் அதை சுவைத்து உண்டவுடன் அவனை ஒரு தாயைப் போன்று அணைத்து முத்தம் கொடுப்பார். அதே சமயம் கண்டிப்புடன் செயல்படுவார்.தற்சமயம் அவரைப் போன்று பல ஆசிரியர்கள் உருவாகியுள்ளனர். அதற்கு அவர் ஒரு முன் உதாரணம்.  காசுக்காக , கடமைக்காக ஆசிரியர் (தொழிலுக்கு) பணிக்கு வந்தவர்களை யாராலும் மாற்ற முடியாது.


       எவ்வகையான உணவு சமைத்துக் கொடுக்க வேண்டும் என்பதில் பெற்றோரும் , அவ் உணவை மாணவர்கள் சிந்தாமல், சிதறாமல், ஒதுக்காமல் உண்பதற்கு வேண்டிய உதவிகளை பள்ளியின் தலைமையாசிரியரும் ,   உதவி ஆசிரியர்களும் செய்ய வேண்டும். அது நாளைய மாணவனின் உடல் மற்றும் உள்ள நலனைப் போணுவதாக அமையும்.


(டோட்டோ-சான் ஜன்னலில் ஒரு சிறுமி என்ற புத்தகம் புத்தகப்பூங்கொத்து திட்டத்தின் கீழ் சர்வ சிக்‌ஷா அபியான் திட்டத்தின் கீழ் அனைத்துப் பள்ளிகளுக்கும் கொடுக்கப்பட்டுள்ளது குறிப்பிடத்தக்கது.)